میخواهم

خیلی خوبه که بعد از یک مدت ناامیدی واقعیتها باعث بشه که به خودت امیدوار بشی. بعد از چند وقت تنبلی و بی حوصلگی و غمباد گرفتن از اینکه چاق شدم و هی جلوی آینه عقب و جلو رفتن و هی خودمو وزن کردن که ای وای ۳ کیلو چاق شدم دوباره ورزش مرتب و هفتگی رو شروع کردم، وقتی وارد سالن شدم از دیدن اون همه هیکلهای ورقلمبیده احساس یک باربی واقعی بهم دست داد و حس کردم من یک مدل بین المللی هستم که اومدم بقیه یه خورده تماشام کنن و غصه بخورن.. خوب البته هنوز هم رو تفکرات قبلیم هستم چون وقتهایی که ورزش میکنم حالم واقعا خوبه و خیلی احساس بهتری دارم و اعصابم هم آرومه ولی خوب این اعتماد به نفس به دست آورده هم مزید بر علت شد.

دارم رو خودم کار میکنم که نگذارم هر چیز بی ارزش و هر موجود بی سر و پایی رو اعصابم رژه بره و ذهنم رو درگیر کنه و روزم رو خراب کنه. تا حالا موفق بودم ولی یه جاهایی دیگه قاطی میکنم و واسه همون چیزهای الکی حرص و جوش میخورم. میخوام آرامش رو یاد بگیرم. آروم بودن، آروم حرف زدن، آروم فکر کردن. میخوام از تو آرامش رو یاد بگیرم همونطور که آرامش میگیرم.