عادت

یه عادتی که دارم و به نظر خودم عادت بدی نیست ولی شاید به نظر دیگران باشه اینه که اگه با کسی حرفم بشه و من بی تقصیر باشم یا مقصر اصلی اون باشه (و من فرعی) محاله محاله برای آشتی یا مساعد شدن اوضاع پا پیش بگذارم. حالا اگه اسمش بچه بازی باشه یا خودخواهی یا غیر منطقی بودن یا هرچی.. خوب دلیل اصلی و واضح و بدیعش اینکه خوب بابا منم آدمم و واسه خودم باور و اعتقاد و عقیده و اسلوب دارم. چرا اگه من به چیزی معتقدم و سایرین نه باید اون چیز خارج از عرف باشه و یکطرفه به نظر بیاد. خیلی دوست دارم بدونم این که ما (منظورم اکثریته) چیزی رو بپسندیم و یک نفر در برابر ما مخالف نظر ما رو داشته باشه، آیا واقعا اونه که باید نظرش رو مطابق میل بقیه تغییر بده؟ واقعا نمیشه تنهایی یک باور داشته باشی و بتونی عده زیادی رو با خودت موافق کنی؟ منظورم اینکه در این جور مواقع حتما و الزاما تعداد افراد بر اصل ماجرا تاثیر داره؟ البته اینم بگم منظور من اصلا پافشاری رو یه باور غلط نیست که همه شواهد و قراینش نشون میده که اون موضوع غیر عادیه. منظور من یه چیز یا موضوعیه که فقط نگاههای مختلفی میتونه بهش بشه و میشه اون را از جهات مختلف استدلال کرد.

هنوز که جوابی واسه این سئوال پیدا نکردم و هنوز هیچ نمونه عینی در اطرافم ندیدم. هرچند کسایی که من رو میشناسن معتقدن خوش اخلاقیم خیلی قابل تحمل تره تا روی بدش.