از همه چی

پاییز هم تموم شد و نمیشه گفت رو سیاهی به کلاغ موند چون مثل اینکه اون مال زمستونه. ولی خوب شب یلدایی هم که اینهمه دوسش داشتم و منتظرش بودم تموم شد و من نتونستم یه فال حافظ بگیرم ببینم دنیا دسته کیه و بخت و اقبال ما رو به کدوم مسیر میبره و بالاخره چی میشه. انقدر که تو حاشیه مراسم یلدا بودم کارهای اصلی از قلم افتاد.

تو عمرم هیچوقت ترس و دلهره رو به معنای واقعی درک نکرده بودم یا اگر هم کردم نفهمیدم که این واقعیه ولی خوب اخیرا خیلی خوب فهمیدم وقتی میگن قلب آدم میاد تو دهنش یعنی چی چون مال خودم داشت از دهنم هم میومد بیرون و چقدر بده که ندونی چی میشه و چه بلایی سرت میاد و اصلا کارت درست بوده یا نه ... دوست ندارم که توضیح بدم واسه دوستام و اونا هم بخوان راجع به کارم نظر بدن، نصیحتم کنن یا بهم بخندن که اینکار رو هم کردن.. بعد هم ببینی که واقعا ارزششو نداشته

زمستون هم اومد و با اینکه من زیاد میونه خوبی باهاش ندارم به جز قسمت برفش ولی اصلا نمیخوام این فصل تموم بشه چون حس میکنم یه سری تعهداتم هم باهاش تموم میشه و خیلی انگیزه هامو از دست میدم... ولش کن حوصله ندارم بهش فکر کنم چون ناراحتم میکنه

پ.ن. اصلا از آدمهایی که همش میخوان پز بدن و هی ژست بگیرن که خیلی چیز حالیشونه و خیلی  میفهمن خوشم نمیاد مخصوصا وقتی اصلا هم بهشون نمیاد و به زور خودشونو تو اون قالب جا کردن .. یکی نیست بگه مگه مجبوری ، خب راحت باش.. خودت باش