تولد

امروز تولدمه و من یه عالمه حسهای عجیب و غریب دارم. البته از وقتی یادم میاد همیشه همینطوری بوده که تو روز تولدم نه اینکه یهو یه ستاره درخشان در آسمان پیدا شده حالم یه جوریه. شادی و خوشحالی و ترس و اضطراب. ولی  به طور کلی که عالیه و من همیشه منتظر روز تولدمم و فکر نمی کنم هیجوقت این روز رو فراموش کنم . آخه دیدی بعضیها میگن واییی انقدر سرم شلوغ بود اصلا یادم رفته بود تولدمه . منکه فکر میکنم این حرف خیلی مسخرست .. یعنی چی؟ مگه میشه؟

 دیشب داشتم به روزهای تولد سالهای قبلم فکر می کردم. به این که اون موقعها تو چه حال و هوا هایی بودم و چیا واسم مهم بود و نبود. الان که به یه سری از اونا فکر می کنم می بینم  چه دل خوشی داشتم و چقدر احمق بودم ولی خوب امسال فرقش اینه که هیچی نمیخوام و فقط نگرانم که چی پیش میاد و چی میشه و حالم از خودم و از این نگرانیهای احمقانه بهم میخوره ولی هر کاری میکنم این فکرا دست از سرم بر نمیداره. بدم میاد که فکر کنم بزرگ تر شدم و باید عاقل تر باشم، بدم میاد که تظاهر کنم خوشحالم، بدم میاد که همه بخوان خودشو الکی واسم خوشحال نشون بدن ، بدم میاد که بخوام به چیزای جدی فکر کنم، بدم میاد که بخوام مطابق میل دیگران به زور یه کاری بکنم و از خیلی چیزای دیگه هم بدم میاد....

ولی بازم امیدوارم به آینده و به روزهای خوب چون مطمئنم که  یه اتفاق غیر منتظره  میفته که منو غافلگیر میکنه، خیلی خوشم نه؟ آخه وقتی فکر میکنم هنوز میتونم نفس بکشم، هنوز میتونم فکر کنم، هنوز میتونم دوست بدارم و دوست داشته بشم، هنوز میتونم غر بزنم، هنوز میتونم گریه کنم، هنوز میتونم برم سینما و تئاتر، هنوز میتونم فراموش کنم، هنوز میتونم آرزو کنم، هنوز میتونم زندگی کنم  پس انصافا هنوز جای امیدواری هست.

امکان اینجا نوشتن یکی از بهترین کادوهاییه که از یکی از بهترین دوستام گرفتم و امیدوارم بتونم ادامه بدم و اون دوستو از خودم نا امید نکنم. پس به امید تولدهای بهتر و نوشته های بهتر.