رئیس

فیلم رییس مسعود کیمیایی رو تو سینما موزه دیدم و اصلا خوشم نیومد. یعنی هیچوقت از کیمیایی و فیلمهاش خوشم نیومده و این یکی که دیگه آخرش بود. کارگردان عزیز فکر کرده بود هنوز در اوایل سالهای پنجاه زندگی میکنیم. دیالوگهای مسخره و کلیشه ای قهرمانهای داستان که نه خودشون میفهمن چی میگن نه میزارن تو بفهمی چی به چیه، شخصیتهای غیر قابل باور با حرکات باور ناپذیرتر، اتفاقات عجیب که فقط با تخیلات ایشون جور در میاد،‌انگاری همه آدمهای توی فیلمش سوپرمن های جامعه هستند صحنه های کشدار، بی محتوا و شوخیهای لوس که دیگه از هرچی صحبت دو پهلو و جملات پر رمز و رازه زدت میکنه. نمیدونم بازیگران حاضر به دنبال چی بودند، دوست داشتم انگیزه این حضور رو بدونم که صرفا همکاری با کیمیایی بوده و یا واقعا بازی خودشون رو قبول داشتند در این نقشهای بی سر و ته و کوتاه شده. من یکی که هنوز یک ربع از فیلم نگذشته میخواستم بزنم بیرون و فقط به خاطر همراه عزیزی که از علاقه مندان به سینمای این استاد بزرگ بود نشستم و وقت گرانبهام رو تلف کردم. فقط لطف رفتن به سینما موزه و اون فضای دوست داشتنی باعث شد کمتر احساس حماقت بکنم. در کل اینکه با ندیدن فیلم هیچی رو از دست ندادید، قابل توجه اونور آبیها، هرچند عاشقان این کارگردان حرفهای من انتقادی بیش نیست ولی شما هم  بهش میرسین، بینین کی گفتم.